Πρόκειται για έναν ανερχόμενο κοντινό προορισμό, πραγματικά value for money, που τα συνδυάζει όλα. Ευρωπαϊκή αύρα, βαλκανικά στοιχεία, κάστρα μουσεία, ιστορία, θρησκευτικότητα, έντονη νυχτερινή ζωή και καλό φαγητό. Και όλα αυτά σε πολύ καλές τιμές.
Από το Βόλο είναι απέχει περίπου 8 ώρες με το αυτοκίνητο και διασχίζετε τα Σκόπια μέχρι να μπείτε στη Σερβία. Στη διαδρομή το τοπίο έχει πολλές εναλλαγές. Αρκετή φύση, τον Βαρδάρη, τούνελ και κάμπο με καλλιέργειες αμπελιού.
Πού να περπατήσεις;
Ο κεντρικός πεζόδρομος είναι η Knez Mihalilova. Φανταστείτε κάτι σαν την Ερμού της Αθήνας, με πολλά εμπορικά καταστήματα, καφέ, που στην ομορφιά της μοιάζει περισσότερο στη Βουκουρεστίου (μπαρόκ και νεοκλασσικά κτίρια παρτέρια με λουλούδια). Ένας μεγάλος πεζόδρομος που τον περπατούν καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς ίχνος σκουπιδιού κάτω, χωρίς αδέσποτα (αυτά μας εξέπληξαν ευχάριστα στην αρχή). Στο τέλος αυτού του πεζόδρομου είναι το κάστρο- φρούριο το Kalemegdan, το οποίο και αξίζει να επισκεφτείτε. Από την κορυφή του κάστρου φαίνεται η ένωση των δύο μεγάλων ποταμών του Βελιγραδίου. Του Δούναβη και του Σάββα. Εκεί, κάτω από το κάστρο φαίνεται και ο πύργος Νεμπόισα, τόπος φυλάκισης του Ρήγα.
Μέρη θρησκευτικού περιεχομένου
Πιστοί ορθόδοξοι οι Σέρβοι. Θα ξεκινήσεις από το Πατριαρχείο της Σερβίας (δεξιά από την Knez Mihalilova) και από τον παλιό καθεδρικό του Αγίου Μιχαήλ, όπου θα μαγευτείς με τις εσωτερικές τοιχογραφίες. Επόμενη στάση ο μεγαλύτερος Ορθόδοξος Καθεδρικός των Βαλκανίων, αυτός του Αγίου Σάββα, με ύψος 70 μέτρων, λίγο πιο έξω από το ιστορικό κέντρο. Ο ναός είναι ημιτελής εσωτερικά, παρόλα αυτά θα εντυπωσιαστείς από το μεγέθη και κατεβαίνοντας στην κρύπτη θα πάρεις μια ιδέα για το πόσο επιβλητικός πρόκειται να γίνει.
Μην χάσεις
Το Μουσείο Tesla. Πρωτοπόρος φυσικός για την εποχή του – ακόμα και για σήμερα, γιατί πολλές από τις εφαρμογές του δεν έχουν αξιοποιηθεί- και οπαδός του εναλλασσόμενου ρεύματος (αντίθετα με τον Edison). Σκοπός του διάσημου φυσικού μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν η διατήρηση και η “αέναη” διακίνηση της ενέργειας. Με κάτι το οποίο δεν συμφωνούσε ο τελευταίος του χρηματοδότης και ιδιοκτήτης πετρελαϊκής εταιρείας J P Morgan. Το μουσείο θεαματικό! Θα σταθώ στα διαδραστικά εκθέματα τα οποία αποτελούσαν λειτουργικές συσκευές- μοντέλα των πρωτότυπων συσκευών του Τέσλα. Το “Hit’ ήταν το τεράστιο πηνίο που παρήγαγε ενέργεια και έβγαζε αστραπές.
Τα ερείπια του βομβαρδισμένου από το ΝΑΤΟ Βελιγραδίου
Έχουν μείνει έτσι για να θυμίζουν στους Σέρβους και στους επισκέπτες τα δεινά του πολέμου. Η μνήμη αυτών των βομβαρδισμών είναι ακόμα νωπή στους Σέρβους.
Πού να φας;
Φυσικά θα πρέπει να ξεκινήσεις από την Skardalija. Ένας γραφικός πεζόδρομος γεμάτος παραδοσιακά ταβερνάκια όπου θα δοκιμάσεις όλες τις σέρβικες σπεσιαλιτέ (η κουζίνα τους μοιάζει αρκετά με τη δική μας- παρόλα αυτά αποτελεί ένα κράμα βαλκανικών και αυστριακών επιρροών), αλλά και το ονομαστό σέρβικο κρασί. Εναλλακτικά σε όλο το ιστορικό κέντρο του Βελιγραδίου υπάρχουν διάσπαρτα εστιατόρια για brunch, burgers, πίτσες και steaks που ανοίγουν από το πρωί. Σημείωση: τον καφέ στο Βελιγράδι θα τον απολαύσεις. Η φιλοσοφία του καφέ είναι ίδια με αυτή της Ελλάδας. Κάθεσαι αρκετή ώρα δηλαδή.
Πού να βγεις για ποτό;
Στην οδό Strahinjica Bana με πολλά μπαράκια και καφέ. Με 2 ευρώ έπινες 0,5 λίτρο μπύρα και με 2,5 ένα ποτήρι κρασί. Φυσικά και τα υπόλοιπα αλκοολούχα ποτά ήταν φτηνά, αλλά δεν θα πρέπει να ξεγελαστείτε. Στο εξωτερικό η μερίδα είναι 30ml (2-3 γουλιές δηλαδή). Αξίζει να δοκιμάσετε το κρασί ποικιλίας Krokan (ή αλλιώς crocant) ένα γλυκό κρασί, φρουτώδες και αρωματικό.
Αν είναι καλοκαίρι μην παραλείψεις να πιεις το ποτό σου παρόχθια. Υπάρχουν διάσπαρτα πολλά πλωτά μπαράκια που αξίζει τον κόπο να επισκεφθείς.
Στο Βελιγράδι συναντάς τα πάντα όπως είπα και στην αρχή. Πράγματα που μπορεί να βρεις και σε άλλες πόλεις. Αυτό που δεν μπορείς σίγουρα να βρεις είναι η ζεστασιά και η φιλικότητα των ανθρώπων ειδικά αν τους πεις ότι είσαι Έλληνας. Σε θεωρούν πραγματικά όχι μόνο φίλο, αλλά και αδερφό. Η περισσότεροι Σέρβοι γνωρίζουν ή καταλαβαίνουν ελληνικά. Και αυτό γιατί πολλά παιδιά (ενήλικες πλέον) είχαν φιλοξενηθεί στον πόλεμο από ελληνικές οικογένειες. Ένα από αυτά τα παιδιά ήταν και ο Δημήτρης, ένας Σέρβος φοιτητής Ιατρικής που μας συγκίνησε. Τον πετύχαμε στο δρόμο να πουλάει carte postale για λογαριασμό μιας οργάνωσης που προστάτευε ορφανά παιδιά. Μας ρώτησε σε άψογα αγγλικά από ποια χώρα είμαστε και όταν του είπαμε ότι είμαστε Έλληνες άρχισε να μας μιλάει σε εξίσου άψογα ελληνικά. Ο Δημήτρης που μεγάλωσε στην Κομοτηνή, σε ελληνική οικογένεια όταν και οι δυο γονείς του σκοτώθηκαν στους βομβαρδισμούς, μας είπε με δάκρυα στα μάτια ότι αισθάνεται Έλληνας και δεν σταματούσε λεπτό να μιλάει για την Ελλάδα και την «οικογένειά» του που έχει αφήσει πίσω στην Κομοτηνή. Μας “άγγιξε”, μίλησε στις καρδίες μας και υποσχεθήκαμε να τον ξαναδούμε. Όπως μας “άγγιξε” και το Βελιγράδι και υποσχεθήκαμε να ξαναγυρίσουμε εκεί σύντομα. Με τα κάστρα του, τα ποτάμια του, τα λουλούδια του, τους καθαρούς του δρόμους και τα νεοκλασικά του κτίρια, τις μυρωδιές των φαγητών του, τον ψυχρό του αέρα που πέφτει αναζωογονητικά στα μάγουλα, μα προπάντων με τους ζεστούς του ανθρώπους που μας αισθάνονται οικογένεια.
